nr. 4 – Identiteit

In ‘55 wordt een jongetje vermoord in de VS. Een racistische moord. Als protest wordt hij publiekelijk opgebaard in een ‘open casket’. In 2017 verschijnt een schilderij van die scène. Grote oproer; de schilderes is blank, en ‘verdient geld aan zwart leed’. Uit protest verschijnt in 2018 een schilderij van haar zoontje naar een openbare foto op Insta. De schilder is zwart. De foto ervan wordt gepubliceerd met een zwart balkje voor de ogen. Het lijkt alsof tegenwoordig de kunstenaar zich behoort te beperken tot onderwerpen uit zijn eigen wereld/achtergrond/geslacht. Alsof kunst geen aanstoot mag geven/provoceren/aanzetten tot discussie. Alsof niemand meer buiten zijn eigen grenzen mag stappen. Alsof niemand ooit meer vanuit de ander mag denken. Alsof we louter alleen nog over onszelf mogen praten. Niets zo vruchteloos als een navelstarende monoloog, niets zo vruchtbaar als een prikkelende dialoog. Tempora mutantur; ook al veranderen de tijden, we hoeven niet in alles mee te veranderen.